در رابطه با فرزند و تربیت جنسی نکات زیادی وجود داره. فارغ از بحث‌های فانتزی که رایج شده در رابطه با یاد دادن حریم خصوصی و ...برای تربیت رفتار باید به چند گام عقب تر برگشت.
برای مثال یکی از پایه‌هایی که برای شکل گیری رفتار درست در کودک ذکر میشه دادن استقلال هست. استقلال چطور شکل میگیره؟
از سن ۹ ماهگی تا حدود ۳ سالگی که کودک شروع میکنه به انجام فعالیت‌های مستقلانه باید بهش اجازه داد و فقط از دور حمایت و همراهی کرد.
یعنی چطور؟ فرضا بچه‌ی ۱ ساله میخواد خودش غذا بخوره
مادر نگرانه که مبادا غذا بریزه و فرش خراب بشه
نگرانه که بچه غذا نخوره یا کم بخوره و ضعف کنه
و از این دست دغدغه‌ها. اینجا مادر میتونه دوتا رفتار داشته باشه اول اینکه خودش مرتب و تمیز غذا دهن بچه بذاره و دوم اینکه شرایطی رو فراهم کنه که کودک خودش غذا بخوره. مثلا زیراندازی پهن کنه و ظرفی در اختیار بچه بگذاره که اگر غذا ریخت مهم نباشه.
حالا کدوم راه بهتره؟ و والدین وقت و حوصله‌ی کدوم رو دارن؟!
بچه اگر خودش غذا بخوره حس و نیاز استقلالش تامین میشه و به مرور اعتماد به نفس و عزت نفس بالایی کسب میکنه. اما بچه‌ی مطیع که فقط بله قربان گفتن رو بلده و از دست مادر غذا میخوره در توسعه روانی دچار مشکل میشه و فرد وابسته با مشکل استقلال بار میاد.
حالا این‌ها چه ربطی به تربیت جنسی داره؟
اینطور بیان میشه که فرد با عزت نفس و اعتماد به نفس پایین توان مقابله با سوء استفاده‌ها و درخواست‌های نامتعارف رو نخواهد داشت. حالا هر چقدر هم در سنین بالاتر ما به کودک یاد بدیم که فلان زمان تو باید "نه" بگی.
کودک آموخته شده که در رابطه با رفتار دیگران مطیع باشه.
وضعیت مطیع بودن رو بسیاری از بزرگترها تایید و تشویق میکنن و اگر ببینن کودک ناسازگاری مستقلانه داره به شدت تنبیه میکنن یا با جملاتی از این دست که یاد بگیر فلان بچه چقدر سر به زیره کودک رو تحقیر میکنن(در سنین بالاتر منظورمه)...
اما احتمالا اطلاع ندارن با این روند بذر چه مشکلاتی رو در وجود کودک قرار میدن.
