یکی از مسائلی که در مورد بچه‌های ساکن آسایشگاه وجود داره نیاز شدید به در آغوش گرفته شدن و نوازشه.. گاهی حتی یک نوازش پشت دست حالشون رو برای مدت‌ها خوب میکنه.
اون‌هایی که شرایط ذهنی مناسبی دارن غرورشون رو حفظ میکنن اما بچه‌های کم توان ذهنی در طلب بغل شدن بعضا ساعتی گریه و التماس میکنن...
بعد از ساعت کاری میشینم‌ی گوشه و به نیازهای عجیب انسانی فکر میکنم و نعمت‌هایی که در شرایط عادی زندگی وجود داره اما متوجهش نیستیم.
کلیشه‌ی مطلب اینه اما خب اصل چیز دیگریه که خیلی عمیق تر از این متن‌های توخالی و سرسریه کا فقط برای یادآوری مینویسم...